کد مطلب:33518 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:117

به اختصار یادآور می شویم كه ما با دو دنیا مواجه هستیم:

یكی از آنها، دنیای خارجی است كه خداوند آفریده است و همانند تمام مخلوقات خداوند زیبا و مطلوب است. این دنیا، همان دنیای واقعی است كه مهمترین وصفش مزرعه بودن است. هیچ كس ما را به دشمنی با مزرعه ای كه در اختیارمان نهاده اند، فرا نخوانده است. این دنیا سرمایه و

[صفحه 87]

تجارتخانه ی ماست- «متجر اولیاء الله» و مزرعه ی آخرت است. و هیچ كشاورزی را به دشمنی با مزرعه اش و هیچ تاجری را به خصومت با مال التجاره و سرمایه اش فرا نمی خوانند. آنچه مذموم است، از یاد بردن این وصف است. یعنی آنكه شخص مزرعه را ببیند و آن را چیز دیگری بپندارد و لذا به جای آنكه در آن بكارد، آن را بفروشد، یا بر سر آن به تنافس و تكاثر برخیزد. یا از كار در آن كاهلی ورزد. و به تعبیر امیرالمومنین بجای آنكه از آن زاد و توشه برگیرد، زاد و توشه برای آن تهیه كند. و این كار كوردلان است:

البصیر منها متزود و الاعمی لها یتزود

(شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 8، ص 275)

بینایان از آن توشه می گیرند و كوردلان برای آن توشه تهیه می كنند.

مذموم این است كه كسی سرمایه و مال التجاره ای داشته باشد و به جای سودای حلال، سودای حرام بكند. و گرنه نفس تجارت، نفس كشت و كار و نفس مزرعه و سرمایه داشتن مذموم نیست. بنابراین اصل دنیایی كه خداوند آفریده و حب آن هیچ یك مذموم نیستند و بلكه كار كردن در این دنیا، مطلوب و پرداختن به آن عین عبادت است.

صفحه 87.